O zamanlar hep ne çok uyuduğumu söyler dururdun. Çoğu kez öğleye doğru geldiğinde uyuyor olurdum. Bıraksalar bütün bir gece ve gün boyunca uyuyabilirdim. Belki de yeni bir güne başlayacak, o günü taşıyacak gücü bulamadığımdan uyuyordum. Yatağımda hiçbir şey, dışardaki dünyanın acımasız kavgası, hatta salondan gelen bizimkilerin tartışmaları bile bana dokunmuyordu. Orada öyle, gizlenmiş, kimsenin umurunda olmayan bir canlıydım ben.

İstedigim bu değildi, bütün bu ayrıntıları versem ne çok ağlayacaktin kim bilir, en çok onlar acıtır, öç almak mı? Nevit’ten mi? senden mi? hayır, beni hiç anlamıyorsun. Tenimde, tenimin altında bir yerlerde, o şarkıdakı gibi saklıyorum onu, bir düşte elimden tutuyor ama çok çok uzakta, göremiyorum bile, nasıl olup da görünmeyecek kadar uzaktayken elini tutabildiğime şaşıyorum. Sen de ona selam söyle.

..akan zamanın içinde, yitirilecek, bir daha yakalanamayacak anları en azından birkaç kareye sığdırıp saklamak gibi saçma sapan ama vazgeçilmez bir tutkuyla makinenin ardından ona bakarken onun bana bakışını belirleyen fotoğraflar.

onla cam kürelerin anını yaşıyordum, bana sarıldığında herşeyi unutan ve benim de unutmamı sağlayan bu çocuğa, birdenbire karşıma çıkan bu masal kahramanına bağlanmıştım.

O günlerde kimbilir kaçıncı kez bir kadınla yeniden buluşmak, yeniden o çok ince çizgiyi çizmek ve bu oyunu bozmadan sürdürebilmek için direniyordum.

Bazılarının sonu kötü bitse de, romanlarda, filmlerde hayranlık duyduğumuz kahramanlar, hayatını kaderin ellerine bırakmayan, kendi yaşam çizgisini kendisi çizmeye kalkışan insanlardır.

Ayaklarımızı üstüne basıp da döndüğünü bile hissetmediğimiz bu dünyaya hiç yakışmıyoruz biliyor musun?

Belki kaybetmekten korktuğum için herşeyden, herkesten vazgeçebilecek, herşeyin ve herkesin yerine hemen yenilerini koyabileceğim bir hayat kurmaya çalıştım.

Söyle bana, zaman geçince ne olur? Büyürüz, mutlu mu oluruz?

O gece kocaman, boş bir meydandan geçtim, o geceden sonra kocaman, boş bir meydan kaldı içimde.